A Rusia Tsarista.

RUSIA TSARISTA

A Rusia Tsarista era un Imperio que estaba crecendo, pero que estaba moi atrasado co resto de potencias europeas. Rusia era un país inmenso, considerado como a terceira potencia territorial do mundo na súa época, e que posuía arredor de 140 millóns de habitantes. Pero este descomunal imperio, que se estendía por gran parte de Europa Oriental e a gran parte do Norte de Asia, tiña un gran problema: era debil e incapaz de competir co resto de potencias.

Extensión do Imperio Ruso antes da I Guerra Mundial.

Goberno autocrático.

Unha das principais características do Imperio Tsarista era a forma de goberno. O control do estado estaba en mans do Tsar, que exercía este poder de forma autocrático. Isto quere dicir, que o Tsar goberna de forma que ten un poder absoluto. Isto en realidade nos recorda máis a un estado máis propio do Antigo Réxime, pero en realidade Rusia mantendo moitas máis características do Antigo Réxime, pero iso xa o veremos un pouco máis adiante.

O Tsar gobernaba Rusia con man de ferro, e estaba auxiliado pola Igrexa Ortodoxa, a nobreza terratenente e o exército. Para seguir afondando, vemos que o Tsar era considerado máis que o rei de Rusia, xa que o mesmo tempo era considerado a máxima autoridade política e relixiosa de Rusia, e iso nos volve a recordar o Antigo Réxime. O Tsar era considerada unha figura sacrosanta, na que moitas lendas contaban que posuía poderes curativos e unha aura mística. Cousa que en realidade, agora nos parece un pouco humorística, pero que naquela época era unha parte importante do seu poder. O mesmo tempo, o tsar era considerado como o Pai da Nación Rusa: un pai caritativo que coidada do seus fillos, o pobo ruso. Aínda que, como veremos a continuación, iso non foi sempre así.

Pero o mesmo tempo, o tsar era o líder do exército, que lle servía tanto para controlar o seu afán por agrandar o Imperio Ruso, como para reprimir a oposición ó goberno do Tsar.

Ademais o Tsar era un nobre, e o principal do nobres, sendo o dono da maioría das terras e das industrias de Rusia. Pero o gran problema, tanto del como do resto da nobreza terratenente, é que non modernizaron a economía do país, senón que gastaban as súas enormes riquezas en controlar a poboación que estaba baixo o seu control (millóns de campesiños) e manter unha vida de luxo e ostentación.

Atraso económico.

Como xa mencionei antes Rusia era un país atrasado economicamente, que chegou tarde a Revolución Industrial, e onde as principais autoridades non incentivan a modernización de Rusia. Isto non o mencionamos en clase, pero moitos dos intentos de modernización do país viñan de iniciativa privada estranxeira, que invertía millóns en Rusia para conseguir materias primas baratas. Esta inversión baseábase basicamente na estimulación de actividades comerciais (exportar materias primas como os cereais, minerais, petróleo, etc.), ou industrias para transformar destas materias primas e logo importalas as potencias europeas.

Este é o motivo de que a pouco industria que posuía Rusia a comezos do século XX concentrarase en puntos estratéxicos: onde había materias primas, onde se situaban os principais portos para a exportación ou en torno as principais cidades.

Pero o atraso económico non era so na industria, senón tamén na agricultura. A agricultura seguía usando técnicas propias do Antigo Réxime, polo cal non podemos dicir que en Rusia existirá unha Revolución Agrícola o modelo de Reino Unido. Todo o contrario, a maior parte da poboación, ó redor do 90% da poboación, seguía traballando as terras de forma rudimentaria. Isto provocaba unha escasa produtividade, e dificultaba a modernización económica do país. Ademais as condicións do campesiñado eran pésimas, e aínda que a servidume feudal estaba eliminada: na práctica os nobres actuaban como señores feudais.

O proletariado industrial, pese o atraso económico de Rusia, aumentaba a un ritmo asombroso, pero as condicións laborais destes traballadores industriais eran pésimas. Podemos facernos unha idea recordando os primeiros momentos da revolución industrial con: longas xornadas de traballo (que podían chegar as 14 ou 16 horas), as malas condicións hixiénicas das fábricas, sen dereitos a cobrar un seguro por desemprego ou enfermidade, etc. O que motivou a aparición dun importante movemento obreiro, pero do que falaremos no seguinte apartado.

Pese os enormes recursos Rusia non foi quen de poñerse o mesmo nivel que o resto das potencias europeas, pese ó cal o Tsar seguía intentando aumentar o seu imperio e competir co resto de potencias.

Problema Sociais e Políticos.

As condicións do campesiñado e do proletariado, que vivían de forma miserenta e baixo a autoridade do máis poderosos, fixo crecer todo un sistema de oposición ó goberno do Tsar. Este movemento de oposición foi aproveitado polos marxistas e anarquistas, que estenderon a súa influencia sobre Rusia; pero o goberno Tsarista opúxose radicalmente a eles, usando a violencia e todos os medios o seu alcance.

Pero dentro das clases máis adiñeiradas tamén creceu unha oposición o Tsar: algúns terratenentes e burgueses (industriais e comerciantes) aspiraban a ter participación na política. Para iso intentaron negociar co Tsar a entrada dun sistema parlamentario similar o que existía en Europa, pero o Tsar negouse rotundamente as súas propostas.

Desta oposición apareceron varias faccións, partidos políticos ou movementos:

Partido Kadete.

Este era o Partido Democrático Constitucional, que en ruso as súas siglas son PKD (de aí lle ven o nome de Kadete). Este estaba formado principalmente por sectores da burguesía e algúns terratenentes, que aspiraban a creación dun sistema liberal cunha constitución. Querían ter un sistema parecido o do resto das potencias europeas da súa época.

Partido Eserita.

O Partido Eserita ou Partido Social Revolucionario (P. S. R.). O seu nome ven de que os seus seguidores eran denominados os social revolucionarios, ou para abreviar os eseres ou eseritas. Este foi un partido un pouco ambiguo na súa ideoloxía, xa que en principio defendía os intereses do máis humildes (especialmente do campesiñado), pero dende unha órbita de intelectuais. Posuía un programa política ambiguo, que mesturaba as reivindicacións sociais para os máis pobres, pero sen chegar a unha sociedade comunista. En realidade, isto é moito máis complexo, pero non quero liarvos. O que si debedes ter en conta é que foi o principal rival político para os Bolxeviques.

Logo temos os partidos de carácter marxista, que orixinalmente formaban parte do Partido Obreiro Socialdemócrata de Rusia (POSDR), pero que debido as súas divisións internas acabou formando dúas faccións:

Menxeviques.

Os Menxeviques son a facción moderada do movemento obreiro, o que actualmente identificamos co socialismo. Eles pretenden a mellora das condicións do proletariado e co campesiñado, pero entre as súas características atopamos: a creación dun partido político obreiro, que lle permita o proletario ter voz na política. Os menxeviques vían necesario a implantación en Rusia dunha revolución burguesa previa a implantación da verdadeira revolución socialista, para logo ir pouco a pouco,con ese partido político obreiro conseguir o poder e implantar o socialismo, Pero o mesmo tempo, ven necesaria a progresiva mellora das condicións das clases traballadoras.

Vladimir Ilich Ulianov, tamén coñecido como Lenin.

Ademais os Menxeviques consideraban que era imposible a derrota do Tsarismo por parte dunha soa facción da oposición, así que aceptaron a negociación con outros partidos, incluíndo os partidos burgueses. Isto levou a súa cooperación no goberno provisional, que veremos máis adiante.

Bolxeviques.

Estes Bolxeviques eran a versión máis radical do movemento obreiro, que foi liderada por Lenin. Esta facción defende a existencia dun partido fortemente organizado e profesionalizado, que sexa a vangarda da revolución socialista. Este partido debe dirixir as masas obreiras cara a toma do poder. Postulan que a revolución debe ser realizada inmediatamente, sen ter que esperar a revolución burguesa. Os bolxeviques postulan a toma directa do poder para implatar directamente a ditadura do proletariado.

Anarquistas.

Presentaban clara oposición o goberno do zar, pero non participan na política. O que si intentaron participar nos sindicatos e nas cooperativas obreiras. Pero tanto as autoridades tsaristas como as outras faccións políticas ían na súa contra.